Hartowanie to proces nagrzewania i następnie gwałtownego chłodzenia w celu uzyskania większej twardości i wytrzymałości mechanicznej obrabianej stali.
W tym celu stal nagrzewana jest do temperatury nieco wyższej niż najwyższa temperatura krytyczna (pomiędzy 850-900°C), a następnie chłodzona z większą lub mniejszą prędkością (w zależności od właściwości stali) za pomocą powietrza, oleju, wody, wody z polimerami rozpuszczalnymi w wodzie, itd.
Istnieją różne metody nagrzewania takie jak poprzez: piec elektryczny, piec gazowy, piece solne, palnikami lub poprzez indukcję.
Stal stosowana do hartowania indukcyjnego najczęściej zawiera węgiel w ilości 0,3%-0,7% (stal podeutektoidalna).
Nagrzewanie indukcyjne można stosować na dwa sposoby:
Polega na umiejscowieniu elementu przed induktorem i przeprowadzeniu operacji bez przemieszczania ani części, ani induktora. Ten sposób pracy jest szybki, wymaga prostego mechanizmu i pozwala na dokładną lokalizację obrabianego obszaru, nawet przy elementach o skomplikowanej budowie.
Polega na ciągłym przemieszczaniu elementu lub induktora, czyli obróbce ciągłej w ruchu. Ten sposób pozwala na obróbkę części o dużej powierzchni i dużych rozmiarów.
Do obróbki takiego samego typu elementów, hartowanie w ciągu zużywa mniej energii przy dłuższych czasach procesu w porównaniu z hartowaniem statycznym.
